Julia Keizer

Wat gebeurt er toch veel in de wereld. We komen net uit bijna 2 jaar onrust door de COVID pandemie en dan is er de situatie in de Oekraïne. Ik had echt gehoopt dat deze lente anders zou worden. 

Mijn ouders hebben allebei de tweede wereldoorlog meegemaakt. Mijn vader heel bewust, mijn opa zat in het verzet waarbij mijn vader als tiener ook actief taken uitvoerde. Mijn moeder zat in die tijd nog in Indonesië, ongetwijfeld heeft zij ook littekens opgelopen maar daar werd nooit over gesproken. Bij beiden heeft dit zijn sporen nagelaten op hun leven maar ze hebben hun uiterste best gedaan om dit bij mij en mijn zusje weg te houden.

Nederland gaat van het slot, het lijkt erop dat we na lange tijd steeds meer maatregelen gaan loslaten. Dat maakt bij mij veel los, veelal positief maar gek genoeg ook minder positief gevoel.

Want natuurlijk vind ik het fijn dat er weer meer kan en mag. Spontaan naar een voetbalwedstrijd van mijn zoon, een museum bezoeken, met vrienden afspreken. Het zijn een paar voorbeelden van dingen die ik heb gemist en meer ben gaan waarderen. En dat geeft energie.

Alweer een nieuw jaar, cliché maar het lijkt wel sneller te gaan als je ouder wordt. Ik merk dat het me houvast geeft om een soort van plan te hebben aan het begin van het jaar. Wensen concreet te maken om ergens naar toe te kunnen leven. 

De Sint in een loopbaantraject In hoeverre heeft een economische crisis of een pandemie invloed op de viering van het 5 decemberfeest? Stel je voor dat het zo ver komt dat ook de Sint zijn werk ziet opdrogen en op zoek zou moeten naar een andere baan. Als loopbaancoach lijkt me dat een enorme uitdaging. … Lees meer